દર્પણ

એક વખત મેં દર્પણ જોડે ઝઘડો કર્યો.

દર્પણ, દર્પણ તેં દાટ વાળ્યો છે.



અમારા ચહેરા પી પીને

તું રહ્યું દેખાવડું

અને અમે થયા

ધીરે ધીરે ઝાંખા.



એ ચૂપ રહ્યું.



તું ન હોત તો

અમે એયને કુદરતમાં રમમાણ હોત.

તેં અમારી વચ્ચે ફાચર મારી.



એ કશુંક બોલવા ગયું

પણ એણે માંડી વાળ્યું.



તેં અમને અમારાથી છૂટા પાડ્યા

અને ડુબાડી દીધા

પ્રતિબિંબના દરિયામાં.



એ ધીરેથી ન સંભળાય

એવું કશુંક બોલ્યું.



સાંભળે છે તું ? હું બરાડ્યો.

આજે હું તને ફોડીને જ ઝંપીશ.

અને કાયમ માટે નિરાંત અનુભવીશ

તૈયાર થઈ જા.



એકાએક એણે પોતાની અંદર

સંતાડી રાખેલો એક ચહેરો મને બતાવ્યો.



અરે ! આ તો મારી માનો ચહેરો !

– રાજેન્દ્ર પટેલ